แหนบองค์เซียนแป๊ะโค้วโรงเจฮะเฮงตั้วตลาดหัวตะเข้เขตลาดกระบังจ.กรุงเทพฯเนื้อกะไหล่ทอง

องค์เซียนแป๊ะโค้ว ท้อสัก หรือ อาซียน ท่านเป็นชาวจีนแต้จิ๋ว เกิดที่ตำบลถั่วเถา อำเภอแต้เอี้ยะ มณฑลกวางตุ้ง ประเทศจีน ท่านเดินทางมาจากประเทศจีนเข้ามาเมืองไทย ตั้งแต่อายุ 13 ปี ในสมัยรัชกาลที่ 4

ในระยะแรกๆ ทำงานเป็นลูกจ้างในสวนผัก ย่านตลาดหัวตะเข้ เขตลาดกระบัง เมื่อเวลาว่างท่านจะไปรับใช้ในศาลเจ้าเล็กๆ ในตลาดหัวตะเข้ อุปนิสัยท่าน มีจิตใจงาม มีคุณธรรม ใจบุญสุนทานและชอบช่วยเหลือผู้อื่น

เซียนแป๊ะโค้ว ท่านสนใจในการปฏิบัติธรรมนั่งวิปัสสนากรรมฐาน เชื่อว่าทำให้หลุดพ้นจากทุกข์ได้ ท่านจึงอุทิศรับใช้ศาลเจ้าแห่งนั้นเป็นต้นมา โดยท่านได้เริ่มบูรณะปัดกวาดศาลเจ้าสะอาดแล้วเปลี่ยนแปลงสภาพไปในทางที่ดี

จึงมีผู้คนเข้ามากราบไหว้บูชาศาลเจ้ามากขึ้น และเริ่มทพบุญสะเดาะเคราะห์ เติ่มน้ำมันมันตะหียงในศาลเจ้า ซึ่งภาษาจีนเรียนว่า “โต้ยเฮียอิ้ว” เพิ่อเป็นนิมิตหมายให้เกิดพลังอำนาจและแสงสว่างแก่ชีวิต มัความเจริญรุ่งเรื่อง ท่านเคยเดินทางกลับประเทศจีน เพื่อเยื่ยมเยือนพ่อแม่พีน้อง และคู่มั่นของท่าน และเดินทางกลับเมื่องไทยอีกครั้งและก็มิได้กลับไปเมืองจีนอีกเลย

เซียนแป๊ะโค้ว ท่านเป็นคนที่รักการอ่านและศรัทธาในตัวอักษร ทุกๆเช้าท่านจะเก็บกระดาษที่ชาวบ้านทิ้งขว้างอยู่ในโรงเจ โดยจะเป็นอะไรก็ตามที่มีตัวอักษรปรากฏอยู่ ท่านเชื่อว่าตัวอักษรนั้น เป็นสิ่งศักดิ์เปรียบเสมือนครูบาอาจารย์ ที่ประสิทธิ์ประสาทวิชาให้มนุษย์มีความเฉียวฉลสดมีคุณค่าทางปัญญา

ท่านเป็นผู้สนใจปฏิบัติธรรมนั่งวิปัสสนากรรมฐาน และยังเดินทางด้วยเท้าเปล่าเป็นเวลา 1 เดือนเต็มไปรับใช้โรงเจที่พระพุทธบาทพร้อมด้วยปฏิบัติ จนกระทั่งหมดเทศกาลกินเจจึงเดินทางกลับทำเช่นนี้ทุกๆปี

ก่อนที่องค์เซียนแป๊ะโค้ว ท่านก่อนท่านจะเสียชีวิตและสำเร็จเป็นพระอรหันต์ท่านได้ตอกโรงไม้ฉำฉา เพื่อเข้าไปปฏิบัติธรรมนั่งวิปัสสนากรรมฐาน โดยกำหนดระยะเวลา 100 วัน และกำชับห้ามมิให้ใครเข้าไปรบกวนสมาธิของท่านเด็ดขาด

เมื่อครบ 100 วัน จึงอนุญาตให้เปิดโรงไม้ฉำฉาออกมา ถ้าท่านเสียชีวิตและศพท่านเน่าเปื่อย ก็ขอให้ช่วยนำศพไปเผาให้ด้วย แต่ถ้าศพของท่านไม่เน่าเปื่อย ทุกคนจะดำเนินการอย่างไรก็แล้วแต่จะเห็นสมควร เมื่อครบ 100 วันจึงเปิดโรงไม้ฉำฉาออกมา

ปรากฏว่าท่านได้เสียชีวิตในท่านั่งปฏิบัติธรรมสมาธิอย่างสงบ รวมสิริอายุท่าน 26 ปี ตรงกับขึ้น 15 ค่ำ เดือน 11 ปีมะโรง (หลังตรุษจีน 15วัน) พ.ศ.2448 ร่างกายของท่านอ่อนนิ้มเสมือนท่านยังมีชีวิตอยู่ไม่เน่าไม่เปื่อย ศพของท่านเป็นอมตะ

สำหรับนาม องค์เซียนแป๊ะโค้งเซียงงี่ รัชกาลที่ 5 ทรงพระราชทานให้ในปี พ.ศ.2448 ซึ่งท่านพระครูมุตทิตาวิหารี(จุ้ย) เจ้าคณะแขวงกิ่งลาดกระบัง ในขณะนั้นแนะนำให้ทำพิธีพุทธาภิเษกองค์ท่าน ให้เป็นพระเพื่อจะได้ประดิษฐานไว้เป็นที่สักการบูชาอย่างพระได้

เมื่อข่าวการเสียชีวิตของ องค์เซียนแป๊ะโค้ว แพร่กระจายออกไปอย่างรวดเร็ว ประชาชนตลาดหัวตะเข้และทั่วสารทิศต่างก็เดินทางมากราบไหว้กันเป็นจำนวนมาก ข่าวรู้ถึงพี่สาวและอาสาวของท่าน จึงได้เดินทางเข้ามาประเทศไทย ตรงเข้าชีหน้าต่อว่าศพองค์เซียนว่าท่านเป็นคนเห็นแก่ตัวหนีเอาตัวรอดแต่ผู้เพียงผู้เดียวทิ้งญาติพี่น้องพ่อแม่ซึ่งแกชรามากให้ลำบาก

ขณะที่อาสาวชี้หน้าต่อว่าท่านนั้น ศพขององค์เซียนแป๊ะโค้ง ก็ก้มศรีษะลงน้อมรับคำกล่าวต่อว่าของอาสาว ศพขอวงองเซียนแป๊ะโค้ง ในปัจจุบันจึงมีลักษณะก้มหน้าลง เมื่อคณะกรรมการรวมทั้งประชาชนชาวตลาดหัวตะเข้ได้ปรึกษาหารือกันและลงความเห็นว่า ให้เชิญซินแสท่านหนึ่งมาทพิธีศพขององค์เซียนแป๊ะโค้ว

โดยการวิธีนำผงธูปมาพอกรอบองค์ศพท่าน และนำทองคำเปลวแท้มาปิดทับองค์เซียนแป๊ะโค้วไว้โดยมิได้เปลื้องเสื้อผ้าออก และจึงได้อัญเชิญองค์เซียนแป๊ะโค้วไปประดิษฐานไว้ที่โรงเจฮะเฮงตั้วตั้งแต่บัดนั้นมา

ในปี พ.ศ.2501 นับเป็นเวลา 60 ปี ของการเสียชีวิตของท่านตามคำทำนายของเซียนแป๊พโค้ว ว่าจะเกิดเพลิงไหม้ครั้งรุนแรงที่สุดที่ตลาดหัวตะเข้ ในขณะนั้นมีชาวจีนคนหนึ่งที่อาศัยอยู่ในโรงเจฮะเฮงตั้วชื่อแป๊ะเซี้ยง แซ่โง้ว ได้เสี่ยงชีวิตฝ่าเปลวเพลิงเข้าไปอุ้มเอาร่างองค์เซียนแป๊ะโค้ว หนีออกมาได้อย่างปลอดภัย ต่อมาหลังจากนั้นประมาณ 4-5 ปี มีการก่อสร่างโรงเจฮะเฮงตั้ว ขึ้นมาใหม่และได้อัญเชิญท่านมาประดิษฐานที่โรงเจฮะเฮงตั้วตามเดิม